شروع کنم...

اما چطوری نمیدونم...

نوشته های سابقم رو که میخونم خندم میگیره از اون لحن های بچه گانه

پرنسس دیگه کوچیک نیست خیلی بزرگ شده خیلیخیلی غمگین شده خیلی شکست خورده...خیلی نامردمی دیده

بعد از اینجا خیلی بارها وب نوشتم و هر بار بستمش این ادرس چند تا از اون خیلی هاس

http://bikhanman.blogfa.com/

http://haziyanhay-dokhtarak.blogfa.com/

http://saate-khamoush.blogfa.com/

قالب وبلاگم که هدیه نیم نام بود خراب شده قالبی که عاشقش بودم حالا باید عوضش کنم...ولی حوصله ندارم

فریاد رسی هست؟

برای چی باید واسه خودش تولد بگیره؟؟

پی نوشت:این عکس ماله 1 سالگی منه

اون هم بابای عزیزمه که خیلی هم دوسش دارم

____________________________________

بین آدمهای شهر نه مردی هست و نه زن، همه همجنس و هم قد و بی صورت.

 صدای شکستن موج را هم باد برده است. دستان خداوند از سرما خشک شده اند؛

 بهشت تعطیل است و فرشته ها در گوشه کنار پیاده روها خوابیده اند و کاسه های گدایی زیر بالهایشان خالی است.زمستان رسیده است.سردترین جنگ تاریخ آغاز شده است.

 تمام آفریدگان به جان هم افتاده اند و تجاوز و غارت و قتل عام فراگیر شده است.

 آدمها در دروغگویی از هم سبقت می گیرند و سگها به صاحبانشان خیانت می کنند. درختها به پای هم می پیچند و زمین هر روز از سرما می لرزد. هدف مشترک است تمام مخلوقات می خواهند قبل از آنکه دیر بشود به جهنم برسند، می گویند آتش جهنم هنوز گرم است.
دروازه های جهنم را بسته اند. طبق آخرین اخبار شیطان در یک نشست اهریمنی اعلام کرده است که به علت ظرفیت محدود جهنم تعداد گناهان لازم برای سقوط از پل صراط هزار برابر شده است و هیچ تضمینی مبتنی بر پذیرش تمام گناهکاران متقاضی وجود ندارد. او به تمامی مخلوقات هشدار داده است در شرایط حساس کنونی به نکیر و منکر دستور اکید داده شده است که در صورت مشاهدهء کوچکترین عمل خیر و خداپسندانه می توانند پروندهء مورد نظر را بهشتی اعلام کرده و به علت تعداد بی سابقهء متقاضیان جهنمی از شنیدن هر گونه اعتراضی امتناع ورزند.

قحطی آمده است. به دستور وزیر کشاورزی تمام مزارع گندم را بمباران کرده اند. تمام عبادتگاههای دنیا به خانه های فحشا تبدیل شده اند و به دستور مراجع مذهبی به تمام کودکان تجاوز می کنند. متخصصین و جراحان در تمام بیمارستانها بیماران را قطعه قطعه می کنند. تمام موسسات خیریه با بودجهء صدقات بمبهای اتمی می سازند و صلیب سرخ جهانی به بزگرترین شبکهء قاچاق مواد مخدر تبدیل شده است. سوئیس هم آمریکا شده است.
پطرس، کودک فداکار، انگشت نشانه اش را پس از سالها از سوراخ سد بیرون کشیده است تا سد خراب شود و سیلاب شهر را ببرد تا شاید او هم به آتش جهنم برسد و خودش را گرم کند. او بلافاصله در سیل خفه شده است و به دنیای دیگر رفته است تا به کارنامهء اعمالش رسیدگی شود. کمتر از چند دقیقه بعد نکیر و منکر پروندهء نازکش را مطالعه کرده اند و جبرئیل دستور داده است او به دلیل سالها فداکاری تا ابد به بهشتی بودن محکوم شود. پطرس حالا فرشتهء بی خانمانی شده است که روزها به دنبال سدهای آب می گردد تا آنها را تک تک با انگشت نشانه اش سوراخ کند و سیل همه جا را با خود ببرد. پطرس، کودک فداکار، در کمال نا امیدی هر روز عاشق می شود، از عشق خسته می شود، خیانت می کند و دروغ می گوید، شاید یک بار دیگر به نامهء اعمالش رسیدگی شود و این بار جهنمی شود؛ پطرس هر شب در رویای آتش جهنم می خوابد و فردا صبح باز در کنار خیابانهای سرد بهشت بیدار می شود تا یک روز دیگر هم وزن تمام گناهانش را به دوش بکشد، باز عاشق شود، باز خسته شود، باز خیانت کند و باز هم دروغ بگوید. پطرس، کودک فداکار، از دست شیطان هم خسته شده است

 خارج از متن :

دهقان فداکار پیر شده ، فداکاریش تموم شده ،

 چوپان دروغگو عزیز شده ،

شنگول و منگول گرگ شدن ،

کبری تصمیم گرفته دماغش رو عمل کنه ،

 روباه با کلاغ دستشون توی یه کاسه شده ،

حسنک رفته شهر دنبال کار ولی معتاد شده ،

 ما ایرانی ها چمون شده؟؟؟؟

حرف اظافه:

خدایا دوستت دارم بخاطره نعمت هایی که بهایشان را گران میپردازیم

 به خاطره جنگلی که برایمان افریدی

به خاطره همه چیز و هیچ چیزی که داریم

 خدایا دوستت دارم بخاطره هوایی که فعلا رایگان است

ارغوان

زمستان

اخره شاهنامه

از این اوستا

قصه ی شهره سنگستان

تو را ای کهن بوم و بر دوست دارم

زندگی میگوید باید زیست

اشاره کرد ......

این هم شعره قاصدک که من عاشقشم

قاصدک هان!چه خبر اوردی؟

از کجا،وز که خبر اوردی؟

خوش خبر باشی اما....اما

گرده بام و دره من بی ثمر میگردی

انتظاره خبری نیست مرا

نه زیاری،نه ز دیار و دیاری - باری

برو انجا که تو را منتظرند

قاصدک ... در دله من همه کورند و کرند.

دست وردار از این در وطنه خویش غریب

قاصدک،تجربه های همه تلخ،با دلم میگوید

که دروغی تو دروغ

که فریبی تو فریب

قاصدک.....

ابرهای همه عالم شب و روز در دلم میگریند

و شعره " هی فلانی،زندگی شاید همین باشد"

عقده ی خود را فرو میخورد چون خمیره شیشه و به

دشخواری فرو میبرد لقمه ی بغضی که قوت غالبش ان بود.....

هی فلانی زندگی شاید همین باشد ؟

یک فریبه ساده ی کوچک

ان هم از دسته عزیزی که تو دنیا را جز برای او و جز با او نمیخواهی

من گمانم زندگی باید همین باشد

آه...! آه.....! اما او چرا این را نمیداند که در اینجا من دلم تنگ است.یک ذرست؟

شاتقی هم ادم است ای وای بر من ای داد بر من

من نمیدانم چرا طاووسه من این را نمیداند؟

که منه بیچاره هم در سینه دل دارم

که دله من هم دل است اخر از سنگ و اهن نیست

او چرا انقدر از من غافل است اخر؟

آه....آه.... ای کاش گاه گاهی بچه ها را نیز می آورد

کاشکی.....اما رها کن.هیچ"

و رها کرد او رها میکرد ادامه ی حرفش را.

اغلب او اینجا دهان میبست....

روحش شاد و خاطرش گرامی....

(نخلستان های ابادان)

حالا اگه من مزاحمم ، منو ببخش....

من امشب فکر میکنم که دیگه میمیرم........

واسه ی اینکه تو رو من از دست دادم.

میخوام بگم پشیمونم از رفتارم........

من من تو رو عذاب از قصد دادم.

این چشمای من میباره هر وقت یادم.......

میاد اون شبا که بودیم هر شب با هم

عهد منو راحت کردی سرقت بازم.......خاطراتو ورق بزن امشب با من

گل نازم گل نازی... این زندگیم شده بازی

رفتی تا ابد به خوابو و نامت مونده یادگاری

صدای فریاد ما تو شبای ما میشکونه سکوت شبو

هر وقت ناراحتم بودم میبوسیدی روی منو

یادت میاد چه شبایی قدم زدیم با هم؟

یادت میاد چه شبایی میخندیدیم با هم؟

یادت میاد چه شبایی میخندیدیم با هم؟

یادت میاد چه شبایی که تو قهر میکردی تا من با شاخه گل بیام

پیشت بگم بمون با من؟

ولی یادم نبود آدما هم یه روز میمیرنو باید امشب به سوگ تو

بشینمو ُتصویر چهره ی ماهت رو نگاهم مونده ثابت.

بیا با تصویرت باز صدام کن نقاش قابت.

با هم بودیم یه روزی ولی نفهمیدم.

تو رو میدادمت بازی من میخندیدم.

اما وقتی رفتی تازه فهمیدم

بی تو نمیتونم باشم من میترسیدم

تو خیالم میبینم کنارت نشستم

دارم میگم عزیزم عاشقت هستم

ولی تو بهم میگی غمگینو خستم

چون تو خیالت فقط من با تو هستم

ببین عزیزم

حالا که رفتی فهمیدم دوست داشتم من

کاش دم رفتنت رو صورتت بوسه میکاشتم

تب دستات مونده رو دستم یادگاری

تو به من قول داده بودی تنهام نمیزاری

توی خواب من همیشه با منی

وقتی بیدارم میشم یه آدم آهنی

عکست رو دویار اتاق حرف میزد

چشمات

به من میگفت بیا نزدیکم

باز حس کردم دوباره کنارمی

از این میترسیدم یه وقت پیش خدا نری

ولی رفتی و دیگه واسم نمونده چاره

جز اینکه بمونم با این قلب پاره

باهم بودیم یه روزی ولی نفهمیدم

تو رو میدادمت بازی من میخندیدم

اما وقتی رفتی تازه فهمیدم

بی تو نمیتونم باشم من میترسیدم

تو خیالم میبینم کنارت نشستم

دارم میگم عزیزم عاشقت هستم

ولی تو بهم میگی غمگینو خستم

چون تو خیالت فقط من با تو هستم

چرا چشمای تو به من دروغ نمیگه هیچ وقت

یه ادم مرده ای واسه ما بدون نیشخند

تو به من گفتی خاموشه فانوش عشقم

حالا که اون مرده چرا میگی نابودو تشنم

آخه کدوم خدایی گفته که آسوده بشکن

ببین فضای خونه چقدر آرومه امشب

دوست دارم از آسمون بباره بارون بیشتر

ولی رفیق به من نگو که آلوده نیستم

چون چهرت خیلی داغونه بنگر

به خودت ،چون نمیبینی جادوی بهتر

اگه خودت نخوای نمیمیری با روح محکم

که بگی آرامش شبو کابوسه پر کرد

تو فصل زندگیتو کردی پاییز پر درد

مسیر زندگیت یه راه تاریک و پر خم

من خواستم عوض بشم توی ثانیه بردم

واگرنه توی زندگیم بدون قافیه مردم.

ببین عزیزم. من دیگه اون ادم ترسوی سابق نیستم.

بدون که از مرگ نمیترسم. خیلی زود میام پیشت. آره. به زودی.

شعر مترسک

پاییز سال 1385 بهار

 خیلی وقته تک و تنها توی یک مزرعه زرد

لخت و خسته و گرفتار سر پا وایستاده یک مرد

مردی که غصه هاشو نمیشه با دریاها شستش

همدمش پرنده ای بود که اونم صیادی کشتش

طفلکی میخواد بگه که منم ادمی هستم

اما تقدیرم چنینه جنس چوبه تن و دستم

آی مترسک با یک فریاد گله هاتو بگو با باد

بگو که هیچکسی نیستش بکنه از من کمی یاد

اما من میگم مترسک تو اگه از جنس چوبی

ادما قلبشون سنگه ندارن دنیایی خوبی

حدیثه بوسه

تابستان 1386

حدیث بوسه ادم به سیب یادت هست؟

و آن گناه به ظاهر عجیب یادت هست؟

شبی که از در و دیوار میرسید به گوش

صدای ایه امن یجیب یادت هست؟

هوا چه سرد شد لحظه ای که ترسیدی

و دستهایت که بردی به جیب یادت هست؟

نه ظاهرا سخن از درد با تو بیهودس

دریغ این کلمات غریب یادت نیست

و حتی دلی اندازه کله مورچه هم ندارند
فقط مزاحمند

و با نبودنشان , هیچ اتفاق مهمی نمی افتد و حتی زندگی راحت تر بر مدار صفر درجه اش

می چرخد فقط بدی اش این است که
هیچ مگس کشی اندازه هیکل این آدم ها نیست...

 و دوم اینکه باز هم با یک شعر از خودم اومدم این شما واین هم تنهای تنها...

پشت این پنجره ها "ها"کرد و رفت

ارزوی بهترین ها کرد و رفت

من هنوز چشمم به خط جاده هاس

او مرا تنهای تنها کرد و رفت

در سرای زخمیه باغه غزل

دفتره شعره مرا تا کرد ورفت

رفتنش حل معماها نبود

او کجا فکر معما کرد ورفت

از هوای شرجیه چشمانه من

مثله ابری پا به ان پا کرد و رفت

بی حضورش باز دل بی پنجرس

او عظیمت سوی دریا کرد ورفت

در میان دل نوشتن های من

وازه های اشک پیدا کرد ورفت

باغ قلبم از درختان پر شده

او رفاقت با تبرها کرد ورفت

شکله قلبی رو تن پنجره هاس

پشت این پنجره ها "ها" کرد روفت

آدم،
تا جوونه به فکر پیری نیست!
پیر که شد،
پیر که شد...
پیر که شد ...
پیر که شد می‌ره می‌شینه روبه‌روی شومینه، یه پاش‌و می‌ندازه رو اون یکی پاش، عینک‌ش‌ُ چندرغاز بالاتر می‌ذاره، کُتش رو می‌ندازه بالا؛ و سعی می‌کنه کتاب بخونه
و خودش رو بذاره جای نقش اوّل داستان
– که هنوز جوونه –
و به‌یاد نیاره،
روزایی که جوون بود
و فکر می‌کرد
هیچ‌وقت کارش به کتاب خوندن پای شومینه نمی‌کشه.

_________________

آیا می‌دانید که
دانش‌مندان هنوز پی نبرده‌اند
چرا با این‌که پوست دایناسورها این‌قدر کلفت بوده،
نسل‌شان منقرض شده؟

 ______________
شکلک‌های مسنجر،
می‌تونن،
همه‌ی اداهایی که می‌خوام رو،
بدون سرفه،
عطسه،
خمیازه،
لهجه،
ترس،
لودگی،
خجالت،
خنده،‌
تمسخر،
دلتنگی،
اندوه،
خستگی
یا سوء تعبیر
برات در بیارن.
امّا ورژن مسنجر من،
از اون‌ی که تو هر روز استفاده می‌کنی
یه شب‌به‌خیر و نیم،
قدیمی‌تره...

_________________

 خواب‌م می‌یاد.
پینوکیو می‌خوابه.
وجدان‌ش‌م می‌خوابه.
پدر ژپتو می‌خوابه.
گربه نره می‌خوابه.
پری مهربون می‌خوابه.
همه‌ی گوسفندایی که از رو من‌ و تو پریدن، می‌خوابن.
همه‌ی پورن‌استار‌ای دنیا می‌خوابن.
همه‌ی فَن‌های کریس می‌خوابن.
همه‌ی نویسنده‌های دیوونه می‌خوابن.
همه‌ی قهرمان‌ها می‌خوابن.
اون وقت من بیدارت می‌کنم و به‌ت شب‌به‌خیر می‌گم.

" معلومه "

" به خون قسم می خوری ؟ "

" ببین ندا ... "

" آهان دکتر، بادم رفته بود. از وقتی که خانم دکتر شدی ، دیگه راه و رسم زندگیت خیلی بهتر از ما شده."

لاله آهی کشید و دستش را دراز کرد. وقتی تیغ چاقوی دوستش سرخ شد. ناله ای کرد و چهره درهم کشید.

" خب رازت چیه ؟ "

خون بین انگشت شست هردو جریان یافت.

" لاله . . . می دونی، من ایدز گرفته ام رفیق"

****

 وقتی چند لحظه پیش از شروع پرده اول، ستاره نمایش افتاد و مرد، کارگردان گفت: مرد موقع برگشتن به اتاق خواب گفت : (( مواظب باش عزیزم، اسلحه پر است.)) زن که به پشتی تخت تکیه داده بود گفت: (( این را برای زنت گرفته ای ؟ ))نه، خیلی خطرناک است، می خواهم یک حرفه ای استخدام کنم )) من چطورم ؟ )) مرد پوزخندی زد: (( بامزه است، اما کدام احمقی برای آدم کشتن یک زن استخدام می کند؟ )) زن لبهایش را مرطوب کرد، لوله اسلحه را به سمت مرد گرفت.زن تو ))

سقوط یک فرشته

آفتاب تازه زده بود. هنوز آسمون کامل روشن نشده بود، که چند تا ابر پشت سرهم سوراخ شدن. یه چیزی خورد زمین، سنگی نبود ، آخه صداش تپ بود.آفتاب که کمی بالا اومد و مردم مثل لاک پشت سرشون رو از توی لاکشون بیرون آوردن ،توی زمین ولُ شدن ، یه غریبه رو دیدن از سر فضولی دورش جمع شدن . صدای پچ پچ بلند شد....این چیه؟!حیوونه ؟!!آدم ؟!؟!پرنده ست ؟!عروسک ؟! موهاش طلایی بود . بالاش سفید مثل کبوترا ، از شرم وحیا سرشِ پایین بود ، زخمی ، خونی ، مجروح بود .کسی جرات نداشت بهش نزدیک بشه . داشت گریه می کرد ،که یکی اومد جلو دستش رو دراز کرد ، بهش گفت : تو هم سقوط کردی؟

(( نمایش باید اجرا شود.)) امشب به جای بازیگر کارآموز، ستاره نمایش باید نقش نعش را بازی کند. بازیگر کارآموز به سرعت تغییر لباس داد. اجرای او عالی بود. ستاره آخرین نقشش را بی نقص بازی کرد. بازیگر کارآموز موقع تعظیم در برابر طوفانی از کف زدن های پرشور، سرنگی را که در جیب داشت، لمس کرد